2/8/10

Vestiario ambulante

Acórdome dunha especie de túnica azul escura con abertura só no pescozo que tiñan algunhas mulleres para cambiarse na praia.

4 comentarios:

Xur dijo...

Na miña familia tiñan deses sacos. E tamén unhas teas que convertían as sombriñas, ao penduralas das variñas por todo o seu perímetro, nunha especie de casetas que servían para o mesmo.
Hai uns poucos anos, un curmán meu atopou unha túnica desas de estética setenteira, fíxolle dous buratos para sacar os brazos, puxo unha carapucha na cabeza feita cunha vella alfombra de dacha azul, e causou furor no antroido de Vigo. Tremendísimo foi.

isaura dijo...

Qué sorte, eu sempre desexei ter un. As teas xa non as acordo.
E de que ía disfrazado teu irmao, se se pode saber?

Xur dijo...

En realidade non ía de nada concreto. Cando alguén se disfraza de calquera cousa indefinida co primeiro que atopa tirado pola casa dicimos moito por aquí que vai de "marulo" ou "maruxo"; como de pailán, parvo ou algo así. E soen ser os máis simpáticos. O detalle da alfombra de dacha na cabeza foi moito. Había que velo.

abm dijo...

Eu sempre me lembro desas túnicas cando me cambio na praia, "oxalá tivera unha túnica daquelas" penso.