Acórdome de xogar á pita cega (sic. el hombre de las tinieblas) coas persianas baixadas de todo. Aínda así sempre entraba algo de luz por unha regandixa, entón reforzábamos a escuridade poñéndolle unha venda a quen lle tocaba apandar.
(para Xur)
skip to main |
skip to sidebar
"Je me souviens de l'odeur enivrante des livres, à la rentrée scolaire". "Je me souviens", Georges Perec
A doenza da magdalena
1.- Acórdome que Juan Bonilla coleccionaba exemplares do Je me souviens de Perec, e un día escribiu os seus propios "acórdome(s)". Foi así como descubrín este marabilloso libro, feito de cachiños do cotián, entrañables souvenirs cos que se identificaron emocionados xeracións de franceses que, coma el, viviran a súa infancia e adolescencia entre os anos 50 e 60.
2.- Lendo O único que queda é o amor, atopei un dos recordos de Perec en forma de caixiñas de mistos. Logo saudoume Vila-Matas cos seus Recordos inventados, onde tamén se acordaba de Georges Perec, "que escribió un libro que se titulaba Je me souviens y en el que ninguno de los recuerdos era inventado”. Non sei se é preciso dicir que lembro, como non, os cronopios de Julio Cortázar, que tropezaban seguido cos seus recordos soltos pola casa, e sempre tiñan unha caricia para eles cando pasaban boureando polos pasillos.
3.- Creo este blog e pregúntome: padecerei a melancolía da magdalena?
2.- Lendo O único que queda é o amor, atopei un dos recordos de Perec en forma de caixiñas de mistos. Logo saudoume Vila-Matas cos seus Recordos inventados, onde tamén se acordaba de Georges Perec, "que escribió un libro que se titulaba Je me souviens y en el que ninguno de los recuerdos era inventado”. Non sei se é preciso dicir que lembro, como non, os cronopios de Julio Cortázar, que tropezaban seguido cos seus recordos soltos pola casa, e sempre tiñan unha caricia para eles cando pasaban boureando polos pasillos.
3.- Creo este blog e pregúntome: padecerei a melancolía da magdalena?
Je me souviens
Archivo del blog
-
►
2010
(80)
- ► septiembre (4)
2 comentarios:
Entraches nunha cova algunha vez? Nalgunha das aínda de verdade... non nunha desas violadas para seren oferecidas ó turismo.
Nelas son as verdadeiras tebras, a escuridade absoluta das arterias da terra. E a friaxe, a humidade e o silencio sobrecolledor, só rachado polo cair das pingas constructoras, pacientes, laboriosas...
Nelas sería divertido xogar á pita cega; mais tamén perigoso.
Eu acórdome de todo esto, e nunca o esquecerei.
nós, cando escapaba unha raiola de luz polos buratiños da persiá, acórdome que lles chamabamos os "angelitos". miña irmá mediana dicía, "tengo miedo, deja los angelitos que nos miren". e os deixaba. e acendíamos unha lanterna debaixo das sabas e era o noso camping particular.
;)
lara
Publicar un comentario