Neve e desamor

Acórdome da primeira nevada. Do timbre que anunciaba o recreo máis marabilloso, eses vinte minutos que estiveramos gorentando toda a mañá, do outro lado do frío. De cómo corremos ao soar a serea para apañar con ansias o máxico algodón xeado que alfombraba e tapaba o patio grisallento de todos os días. Tamén de cando comezamos a guindarnos bolas de neve uns a outros e de cómo me subiu o sangue á cabeza cando descubrín que fora J. o que lanzara aquel enorme pedazo de xeo directo á miña orella dereita, ao tempo que medraba dentro de min a rabia e o desacougo do primeiro amor non correspondido.